| TSUBOI Sunao （TSUBOI Sunao） |
| Geslacht |
Mannelijk |
Leeftijd ten tijde van het bombardement |
20 |
| geluidsopname op |
1988.8.1 |
leeftijd ten tijde van de geluidsopname |
63 |
| Verblijfplaats ten tijde van het bombardement |
Hiroshima(Afstand tot het hypocentrum:1.2km) |
| Hall site |
Hiroshima Nationaal Monument voor de Vrede, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de atoombom |
Dubbed in Dutch/
With Dutch subtitles |
With Dutch subtitles |
M. Tsuboi was toen 20 jaar oud. Blootgesteld aan de straling in Minamitakeya-machi, op 1,2 km van het hypocentrum. Op 6 augustus werd een hulppost ingericht in Miyukibashi-brug. Veel mensen kregen er de eerste hulp toegediend en werden daarna naar Ninoshima overgebracht.
M.Tsuboi zag afgrijselijke taferelen in Miyukibashi-brug. Hij zegt de afzichtelijkheid van het onderwijs dat mensen tot oorlog dreef te kennen. Dit was de voornaamste reden waarom hij besloot na de oorlog als leraar het belang van vrede te onderwijzen.
In de ochtend van 6 augustus liep ik net langs de noordelijke poort van de universiteit toen de atoombom viel. Het was een uitzonderlijke warme dag. Op dat ogenblik besefte ik niet wat er gebeurde. Maar het magnesiumlicht was van overweldigend mooi rood, geel en groen gekleurd. Al is het misschien niet toepasselijk het woord mooi te gebruiken. Het licht viel op ons neer zoals een douche. Op dat ogenblik viel ik met mijn gezicht op de grond, ik werd weggeblazen.
Ik vloog over het voetpad tot bijna tegen de gevels van de huizen. Toen ik bijkwam, waren al die huizen ingestort. Het was totale duisternis, ik was totaal in de war. 10 minuten later begon mijn rug pijn te doen en deed ik mijn hemd uit. Ik merkte dat mijn hemd nog in brand stond. Waarschijnlijk had ik de laatste 10 minuten met een brandend hemd rondgelopen. Ik was zo verbaasd dat ik effen de pijn aan mijn rug vergat.
Toen hoorde ik een oudere vrouw vanonder het puin van een ingestort huis om hulp roepen: "Help me a.u.b.". Ik was jong, pas 20, dus ik dacht dat het mijn plicht was om mensen te helpen. Ik liep onmiddellijk naar het ingestorte huis, alhoewel ik haar kon horen, ik zag haar niet. Ik bleef haar stem maar horen. Daar ik de omgevallen balken en ander puin niet alleen kon opheffen keek ik rondom mij om hulp. Toen ik echter mijn hand uitstak zag ik mensen met verbrandde gezichten. Tot dan besefte ik niet dat ik ook geraakt was, en op dat ogenblik begreep ik dat er dicht bij mij een bom ontploft was. Ik vroeg om hulp, maar iedereen liep er als een spook bij, helemaal bedonderd. Mijn bedoeling was te helpen, maar alleen kon ik het niet, met veel spijt ben ik verder gelopen. Ik herinner me nog steeds die stem. En als ik erover praat, droom ik er ook over. Het is in mijn geheugen gegrift. Het is jammer dat ik haar niet heb kunnen helpen.
Al stappend voelde ik iets zacht onder mijn voet, het was een mensenhand. Halzen en handen waren weggeblazen, dit was vooral bij oudere personen. Er waren ook mensen met een doorboorde borstkas, waarvan je bij iedere ademhaling de longen zag. Die mensen hebben het niet overleefd.
Ik dacht naar de school te gaan, maar verloor de kracht. Ik zette me in de schaduw van een boom. Mensen rondom mij vertelden dat er een hulppost was in Miyukibashi-brug. Miyukibashi-brug was slechts een 200~300 meter van mij verwijderd. Ik raapte al mijn kracht bijeen om er heen te gaan. Eens aangekomen in Miyukibashi-brug was er een menigte van meer dan 1000 mensen. De hulppost had niet eens een dak. Er was een open ruimte aan het 5-straten kruispunt, mensen verzamelden daar. Een hulp team bracht olie en begon ijverig brandwonden daarmee in te smeren. Die olie was machine olie van de trein.
Daarna kwamen verschillende trucks aangereden. Ik ga nooit vergeten wat er gebeurde. Een groep soldaten kwamen uit de trucks. De soldaten riepen uit volle borst: "enkel jonge mannen kunnen opstappen, geen meisjes, geen kinderen, en geen ouderen". Oudere mensen die probeerden op de trucks te klimmen werden allemaal terug uit de trucks gezet. Een 40-50 jaar oude man probeerde een lagere schoolmeisje op de truck te hijsen. Maar de soldaten riepen: "We nemen geen kinderen", en het kind werd uit de truck gezet. Hij bleek haar vader te zijn. De trucks zijn dan vertrokken. Je denkt misschien, waarom stapte de vader ook niet uit? Maar dit was tijdens de oorlog, het was gevaarlijk zich tegen het leger te verzetten. Je kon door de politie opgepakt worden en als verrader bestempeld worden. Die vader was waarschijnlijk ook in die overtuiging opgevoed. Hij kon niet zomaar samen met zijn lieftallige dochter uitstappen. Mensen werden niet behandeld als mensen, de rechten van de mens werden genegeerd. Daar begon mijn rancune tegenover de oorlog.
Ik verloor verschillende malen het bewustzijn. Ik kwam terug bij wanneer een medeleerling riep:"hey, Tsuboi, wat scheelt er?" Aangemoedigd door een medeleerling, kon ik mee op de truck daar ik een jonge man was. Ik werd meegenomen naar het Ujina legerkorpsschip. Er waren zoveel mensen daar dat je haast niet kon bewegen. Daar ontmoette ik een vriend. Onder de tienduizende mensen is die kans klein. Die vriend woont momenteel in Tokio. Deze vriend heeft me op zijn schouders gedragen en helpen ontsnappen van Ujina naar Ninoshima
In Ninoshima aangekomen, stapte ik op eigen kracht zodat ik behandeld zou worden. Mijn wonden werden onderandere met mercurochrome behandeld. Je werd niet behandeld als je er niet op eigen kracht kon naartoe gaan. Zwaargewonden zoals ikzelf konden niet bewegen, en werden niet behandeld vooraleer we naar huis gingen.
Overal waren vliegen, die legden eieren in de wonden en al vlug waren er maden. Ook ik had vele maden tussen mijn huid en lichaam. Moeders probeerden die met een pincet weg te nemen, maar ze beten zich aan de huid vast. Dat deed pijn. Je moest op je tanden bijten, anders stierven de maden binnenin je lichaam. Ook dit overkwam me.
Een leerling op stervens na dood, die tot voordien nog lag te kreunen als een stervende, sprong plotseling rechtop en rende naar de muur. Hij botste tegen de muur en stierf. Waarom deed hij dit? Net voor hij tegen de muur botste riep hij: "Ten aanval!" Hij dacht dat hij in de oorlog aan het vechten was. Dit is de gruwel van het militaristisch onderwijs. Zelfs op de rand van het sterven liepen mensen rond al roepend: "Ten aanval!", "Dood de vijand!". Ik zag ook mensen gewoon bezwijken. Opnieuw besefte ik het gevaar van oorlog en onderwijs. Ik besefte hoe belangrijk onderwijs was.
Ik kon mijn ouders op het platteland bereiken. Ze huurden een boot en kwamen me samen met famillie halen op Ninoshima. Toen ze naar me vroegen aan receptie, werd hen gezegd dat ik er niet was. Mijn ouders moesten me zoeken tussen de tienduizenden gewonden. Maar daar mijn gezicht vervormd was bleven ze zonder succes zoeken.
Tegen de avond keerde mijn kennissen terug naar huis. Mijn ouders bleven radeloos achter. Steeds meer mensen stierven, en in het begin werden de lijken op Ninoshima verbrand. Maar daar er een tekort aan personeel en aan olie was, werden de lijken gewoon in de schuilkelder of op het veld gelegd. Mijn ouders doorzochten één voor één de lijken, maar vonden me niet. Ze waren net op het punt het op te geven en naar huis te keren, maar nog één keer riepen ze ongegeneerd luidkeels mijn naam in elke ruimte. Op dat moment was ik net eventjes bij bewustzijn en hoorde ik hun stem. Ik stak mijn arm omhoog en riep:" hier ben ik" en verloor opnieuw het bewustzijn. Dankzij de volharding van mijn ouders en dat ene moment van bewustzijn ben ik nog in leven.
Ik kon pas terug zitten op 10 januari het volgend jaar. en kon pas terug rechtstaan en wat stappen door vast te klampen aan deuren in maart. Terug thuis, begon mijn hoofdhuid af te schilferen, en had ik brandwonden over heel mijn lichaam, niemand dacht dat ik het zou overleven. Ook de dokters zeiden me vaak: "We kunnen haar niet meer helpen"; "Vandaag is haar laatste dag." Ik werd verschillende keren in het ziekenhuis opgenomen. De meeste keren was ik gewoon aan het werk, en voelde me goed die dag, De volgende dag viel ik dan plots flauw. Ik weet niet waarom.
Ik kon bijvoorbeeld thuiskomen van mijn werk, eten, TV kijken en de krant lezen voor het slapengaan, wanneer mijn keel plots raar aanvoelde. Ik bloedde en werd met spoed in de ambulance naar het Hiroshima provinciaal ziekenhuis gebracht. In het Hiroshima provinciaal ziekenhuis konden ze me ook niet vertellen waarom ik plots bloedde. Ik verloor zoveel bloed dat het doekje dat ik kreeg in de ambulance al vlug bloedrood zag. Het is niet zoals je tandvlees een beetje bloed.
Ik had het niet alleen fysiek, maar ook mentaal moeilijk na de oorlog. De gruwelijkheid van de straling is niet alleen een fysiek probleem, maar ook mentaal zwaar. Dat weet ik zeer goed. Dankzij de hulp van vele mensen heb ik het overleefd. Oorlog maakt mensen onmenselijk. Het gaat niet alleen om leven of dood, ook al overleef je, de oorlog maakt je onmenselijk. Daarom ben ik overtuigd van het grote belang van onderwijs. Ik werd leraar om iedereen van dienst te kunnen zijn. Ik denk niet dat ik leraar geworden ben enkel uit dankbaarheid. Ik geloof er rotsvast in dat de kracht van het onderwijs aan de basis lag van deze oorlog. Daarom heb ik ervoor gekozen leraar te worden. In mijn functie als leraar en tijdens de ontmoetingen met mijn leerlingen en ouders probeer ik met al mijn kracht bij te dragen tot de vrede.
Dit was de getuigenis van Sunao Tsuboi.
|
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de eigenaar.
|
|
