1 The National Peace Memorial Halls for the Atomic Bomb Victims in Hiroshima and Nagasaki Global Network
国立広島・長崎原爆死没者追悼平和祈念館 平和情報ネットワーク GLOBAL NETWORK JapaneaseEnglish
 
Select a language / Nederlands (Dutch・オランダ語) / Memoirs (Lees de memoires van slachtoffers van de atoombom)
 
Het verlies van twee dochters door de atoombom 
FUJII Makie(FUJII Makie) 
Geslacht Vrouwelijk  Leeftijd ten tijde van het bombardement 22 
geschreven in 2006 
Verblijfplaats ten tijde van het bombardement Hiroshima 
Hall site Hiroshima Nationaal Monument voor de Vrede, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de atoombom 

●Wat er daarvóór gebeurde
Wij woonden aan de rivier, zo’n 100 meter ten oosten van de Yokogawa brug aan de 1-chome in Yokogawa-cho. Ons gezin bestond uit: Mijn man (Kiyoshi) en ik, onze dochter Kazuko van drie jaar en onze jongste dochter Kiyomi van 6 maanden oud.

Vóór de atoombom, moest ik vaak, zodra de sirene afging, met mijn twee kinderen in een ondergronds hol dekking zoeken. Dit gebeurde dagenlang, meerdere malen per dag. Ik herinner het mij nog heel goed.

●De schade na de atoombom
Het was 6 augustus, ’s morgens. Mijn man had die dag vrijgenomen. Hij was thuis gebleven omdat hij een oproepbevel had ontvangen. Sinds alarmfase code rood niet meer werd afgegeven, speelden mijn kinderen en ik boven in ons huis tikkertje.

Plotseling vloog er een brandende vuurbal, met een luide knal door het raam, ons huis binnen. Op dat moment begonnen wij te vallen alsof we in een diepe afgrond werden gezogen.

Mijn oudste dochter schreeuwde onder mijn voeten. “Mama, ik ben hier! Ik ben hier!” Ik schreeuwde terug: “Kazuko, liefje, mama haalt je hier weg!”, maar ik kon mij niet bewegen, zelfs mijn nek niet, omdat mijn hele lichaam gevangen zat tussen muren en andere voorwerpen in ons huis.

Al geruime tijd hoorde ik mijn man van boven roepen. “Makieee, waar ben je? Makieee....!” terwijl hij leek rond te lopen, op zoek naar ons. Na een tijdje begon ik de hitte te voelen. Mijn man was wanhopig en schreeuwde: “De vlammen komen steeds dichterbij! waar ben je? Als ik je niet op tijd vind, raak ik je kwijt!”

“Ik ben hier. Schat, ik ben hier!” Ondanks mijn wanhopig geroep, had mijn man nog steeds geen idee waar ik was. Ik zat samen met onze jongste dochter vast onder het puin. Ik luisterde ondertussen naar mijn man die steeds zei dat er geen tijd te verliezen was, terwijl ik krampachtig mijn dochter vasthield. Zonder het te willen, drukte ik haar neus en mond dicht. Ze kon niet meer ademen en maakte gierende geluiden, snakkend naar adem. Ik raakte van dat gierende geluid wat ze maakte in paniek en schreeuwde: “Mijn baby gaat dood!” Misschien hoorde mijn man mijn geroep. Hij leek terug te komen. Hij bleef maar wanhopig zoeken en roepen: “Waar zijn jullie? Waar zijn jullie?” Hij slaagde erin een klein gat te maken, trok eerst mij en daarna mijn dochter uit onze benarde positie. Ik kon eerst niet opstaan. Ik was duizelig door een klap op mijn hoofd. Maar het vuur kwam razendsnel dichterbij.

Nadat we waren ontsnapt, realiseerde ik mij plotseling, dat mijn oudste dochter niet bij ons was en ik vroeg mijn man waar ze was. Hij antwoordde: “Het had geen zin meer. Ze wilde niet meer bewegen. Het spijt me zo.”

“Lieve kleine Kazuko, het spijt mij zo. Vergeef me alsjeblieft.” Ik bleef doorlopen terwijl ik haar steeds om vergiffenis bleef vragen.
Mijn man hield onze jongste dochter op de ene arm en met zijn andere arm ondersteunde hij mij, weg van deze ramp. Terwijl hij mij steeds bleef aanmoedigen: “Wees flink. Hou vol. Je kunt het.” Ik zag steeds minder en kon hem nauwelijks bijhouden. De vlammen kwamen van alle kanten. Ons huis moest wel helemaal verwoest en verbrand zijn.

Omdat hij mijn dochter moest dragen en mij moest ondersteunen, moest mijn man regelmatig stoppen om uit te rusten. Tijdens onze vlucht riep een vrouw met verward haar om hulp en greep zich aan mijn man zijn voeten vast. “Alstublieft, help me. Mijn dochter is bedolven onder een pilaar. Help mij haar te bevrijden.” Maar mijn man liep door zonder te helpen. “Ik wou dat ik kon helpen, maar mijn vrouw en kind zijn er erg aan toe. Het spijt me.” De vrouw rende toen hard weg. Na regelmatige rustpauzes, bereikten wij ‘s avonds eindelijk het huis van een kennis van mijn man in de plaats Shinjo.

●In het huis in Shinjo
Bij deze kennis van mijn man bleven wij drie dagen. Door de shock die ik van de bomexplosie had opgelopen, kon ik mijn baby geen borstvoeding geven. Omdat ik moest liggen door de wonden aan mijn voeten, ging mijn man erop uit om melk te halen.

Ik vroeg mij steeds weer af of mijn oudste dochter, die onder het puin van ons huis moest liggen, misschien toch gered was. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik kookte van woede bij de gedachte dat ik gered was, terwijl mijn oudste dochter, huilend om hulp, door ons was achtergelaten.

Vanuit het huis in Shinjo zag ik een lange rij van mensen met brandwonden voorbij strompelen. Ik kon niet stoppen met huilen bij het zien van al deze mensen, dus sloot ik mijn ogen, in een poging ze niet meer te hoeven zien.

●Op weg naar het huis van mijn ouders in Yamaguchi
Drie dagen na het bombardement reden er weer treinen. Dus namen mijn man, mijn jongste dochter en ik de trein van Yokogawa naar Kogushi in de Yamaguchi Prefectuur, waar het huis van mijn ouders staat. Uiteindelijk kwamen wij in Kogushi aan en liepen naar het huis van mijn ouders. Voordat we daar aankwamen, vroegen de mensen die ons zagen zich af: “Wat mankeert deze mensen? Wat is er met hen?” Het was een kleine stad en we kenden er veel mensen. Ik was sprakeloos, liep hen in tranen voorbij en kwam uiteindelijk bij het huis van mijn ouders aan.

Vanaf dat moment sliep ik ‘s nachts slecht, omdat ik mij schuldig voelde, want ik was gered, terwijl we mijn dochter achter moesten laten. Mijn moeder en oudste zus sliepen vanaf dat moment aan weerszijden van mij, omdat ze dachten dat ik wel eens zelfmoord zou kunnen plegen. Toch ging ik iedere nacht mijn bed uit en schreeuwde: “Het spijt me, het spijt me. Vergeef je egoistische ouder.” Terwijl ik in Yamaguchi bleef, ging mijn man terug naar Hiroshima op zoek naar de as van onze oudste dochter.

Omdat het niet lukte mijn baby borstvoeding te geven, haalde mijn moeder melk bij andere jonge moeders met baby’s. Mijn moeder zei me: “ Je bent kreupel aan één been en aan het bed gekluisterd. Bovendien heb je een baby, dus rust goed uit voordat je naar huis terug gaat. Ik bleef bijna een jaar bij mijn ouders. Tot op de dag van vandaag heb ik een slecht functionerend been.

●De dood van onze jongste dochter
Na bijna een jaar in Yamaguchi ging ik terug naar Hiroshima. We woonden in een huurhuis, vlakbij ons oude huis in Yokogawa.

Mijn man vertelde mij dat, toen hij mijn jongste dochter op een dag meenam naar het zwembad, een man hem erop gewezen had dat de rug van onze dochter een beetje opgezwollen was. Dus ging ik met haar naar het ziekenhuis en dacht dat ze haar rug misschien had bezeerd tijdens het bombardement. De diagnose wees uit dat er uit 4 van haar botten in de ruggenwervel pus kwam. Dus vroegen wij mijn ouders om haar bij hen in huis, in Yamaguchi, te nemen en haar daar te verzorgen. Een aantal weken later miste onze dochter ons zo erg, dat we haar weer meenamen naar Hiroshima en moest ze in een ziekenhuis worden opgenomen. Omdat we de doktersrekeningen niet konden betalen, vroeg ik mijn moeder dit voor ons te doen. Toen we helemaal geen geld meer hadden en wij ook mijn ouders niet meer terug konden betalen, namen we onze dochter weer bij ons in huis. Ondanks onze toewijding, overleed zij in 1952.

●Vredeswens
Ik wens, dat iedereen op deze wereld elkaar de hand reikt. We zouden allemaal een stuk gelukkiger zijn als we meer rekening met elkaar zouden houden.

 
 

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de eigenaar.
 
HOMEに戻る Top of page
Copyright(c) Hiroshima National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims
Copyright(c) Nagasaki National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims
All rights reserved. Unauthorized reproduction of photographs or articles on this website is strictly prohibited.
初めての方へ個人情報保護方針
日本語 英語 ハングル語 中国語 その他の言語