● Πώς ήταν η κατάσταση πριν τον βομβαρδισμό
Η οικογένειά μας ζούσε στις όχθες του ποταμού, περίπου 100 μέτρα ανατολικά από τη γέφυρα Γιοκογκάγουα, στο πρώτο τετράγωνο της Γιοκογκάγουα-τσο. Εκείνη την εποχή, ήμασταν τέσσερις στην οικογένειά μας: ο σύζυγός μου Κιγιόσι, εγώ, η πρώτη μας κόρη Καζούκο, τριών χρονών, και η δεύτερη μας κόρη, Κιγιόμι, έξι μηνών.

Κάτι που θυμάμαι να συμβαίνει συχνά πριν τον βομβαρδισμό ήταν ότι έπαιρνα και τα δύο παιδιά μου και τρέχαμε σε μια τρύπα που είχαμε σκάψει στη γη, όποτε χτύπαγε η σειρήνα για αεροπορική επιδρομή. Αυτό γινόταν συνέχεια.

● Πώς ήταν η κατάσταση κατά τον βομβαρδισμό
Το πρωί της 6ης Αυγούστου ο σύζυγός μου πήρε ρεπό από τη δουλειά του επειδή μόλις είχε λάβει το δελτίο στράτευσής του. Ο συναγερμός είχε ακυρωθεί και έτσι εγώ και τα παιδιά μου παίζαμε "κυνηγητό" στον δεύτερο όροφο του σπιτιού μας. Ξαφνικά με ένα δυνατό κρότο μία πύρινη μπάλλα μπήκε από το παράθυρο ρίχνοντάς μας κάτω, ήταν σαν κάτι να μας τράβαγε εμένα και τα παιδιά μου στα έγκατα της γης.

Κάτω από τα πόδια μου, η μεγαλύτερη μου κόρη φώναζε «Μαμά, εδώ είμαι, μαμά, εδώ είμαι». Της φώναξα «Καζούκο γλυκειά μου, έρχεται η μαμά να σε βοηθήσει, κάνε κουράγιο περίμενε» αλλά έτσι όπως είχα βρεθεί σφηνωμένη ανάμεσα στους σοβάδες και στα άλλα μέρη του σπιτιού, δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τον λαιμό μου.

Μετά από λίγο ο σύζυγός μου φώναζε το όνομά μου από πάνω. Έλεγε «Μακίε, πού είσαι, πού είσαι;» Σαν να με έψαχνε περπατώντας ολόγυρα. Λίγο αργότερα, άρχισα να αισθάνομαι μια έντονη ζέστη. Στη συνέχεια, ο σύζυγός μου κάπου από πάνω, φώναζε απελπισμένα «Ξέσπασε πυρκαγιά, σας ψάχνω τόση ώρα παντού, αλλά δεν μπορώ να σας βρω. Δεν έχουμε άλλες ελπίδες. Πρέπει να σας εγκαταλείψω»

Παρ' ότι εγώ του έλεγα «Εδώ είμαι αγάπη μου, εδώ είμαι», φαινόταν ότι δεν μπορούσε να καταλάβει πού ήμουν. Καθώς άκουσα τον συζυγό μου να λέει ότι έπρεπε να μας εγκαταλείψει, έτσι όπως ήμουνα θαμμένη κάτω από τα ερείπια με τη δεύτερή μου κόρη στα χέρια μου, την αγκάλιασα τόσο σφιχτά και απελπισμένα που της έκλεισα με τα δάχτυλά μου τη μύτη και το στόμα και από την αγωνία της να αναπνεύσει άρχισε να ουρλιάζει. Εγώ ξαφνιασμένη από τα ουρλιαχτά της φώναξα «Το παιδί μου πεθαίνει!», Ίσως ο σύζυγός μου άκουσε τη φωνή μου και φάνηκε να επιστρέφει και να συνεχίζει την προσπάθειά του να μας βρει φωνάζοντας «Πού είσαι, πού είσαι;» Έσκαψε μια μικρή τρύπα και με έβγαλε πρώτη, και στη συνέχεια έσυρε κι έβγαλε και τη δεύτερη μας κόρη. Είχα χτυπήσει το κεφάλι μου και ζαλιζόμουνα τόσο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Οι φλόγες μας είχαν περικυκλώσει και μας πλησίαζαν.

Αφού απομακρυνθήκαμε για λίγο, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι η μεγαλύτερή μας κόρη δεν ήταν μαζί μας και ρώτησα τον συζυγό μου «Αγάπη μου, τι έγινε η Καζούκο, τι έγινε η Καζούκο;». Κι ο σύζυγός μου μου αποκρίθηκε «Ήταν πολύ αργά. Δεν κινιόταν. Πρέπει να φανείς δυνατή»

Συνέχισα να περπατάω λέγοντας μέσα μου «Καζούκο γλυκειά μου, συγγνώμη. Συγχώρεσέ με, συγχώρεσέ με».

Ο σύζυγός μου κρατώντας την μικρή μας κόρη με το ένα χέρι και στηρίζοντας εμένα με το άλλο μας τράβηξε μακριά από τις φλόγες. Σε όλη τη διαδρομή με ενθάρρυνε λέγοντας συνεχώς «Συγκρατήσου, συγκρατήσου, βάλ’τα δυνατά σου, βάλ’τα δυνατά σου». Τα μάτια μου είχαν θολώσει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα εκτός από το να ακολουθώ τον σύζυγό μου μακριά από τις φλόγες. Οι φωτιές ήταν παντού και φαντάστηκα ότι το σπίτι μας είχε καεί εντελώς χωρίς να έχει μείνει τίποτα.

Καθώς μας κρατούσε και τις δύο ο σύζυγός μου σταματατούσε κάθε λίγο για να ξεκουραστεί. Στον δρόμο, μια γυναίκα με ανακατεμένα μαλλιά έπεσε στα πόδια του συζύγου μου και ζήτησε βοήθεια, λέγοντας «Σας παρακαλώ βοηθήστε με. Η κόρη μου έχει σφηνωθεί κάτω από μια κολώνα και δεν μπορώ να την βγάλω. Σας παρακαλώ βοηθήστε με» Ο σύζυγός μου αρνήθηκε, λέγοντας «Μακάρι να μπορούσα να σας βοηθήσω αλλά η γυναίκα μου και το παιδί μου είναι και αυτές στην ίδια κατάσταση, συγχωρέστε με» Η γυναίκα τότε έφυγε τρέχοντας. Συνεχίσαμε έτσι, σταματώντας κάθε λίγο, μέχρι το απόγευμα όπου και φτάσαμε στο σπίτι ένος γνωστού του συζύγου μου στο Σίντζο.

● Στο σπίτι στο Σίντζο
Ήμασταν φιλοξενούμενοι για τρεις ημέρες στο σπίτι του γνωστού του συζύγου μου. Το σοκ του βομβαρδισμού μου έκοψε το γάλα, έτσι ο σύζυγός μου έτρεχε για να βρεί γάλα για την μικρή αφού η ίδια δεν μπορούσα επειδή είχα τραυματιστεί στο πόδι, με πονόυσε και έστι έμενα ξαπλωμένη.

Αναρωτιώμουν αν θα μπορούσαμε να είχαμε σώσει την μεγαλύτερή μας κόρη που έμεινε παγιδευμένη κάτω από τα ερείπια του σπιτιού.
Συνειδητοποιώντας ότι εγώ σώθηκα αγνοώντάς την, ενώ μπορεί να ζητούσε βοήθεια, το στομάχι μου σφιγγόταν από την θλίψη και τα δακρυά μου έτρεχαν ασυναίσθητα και ασταμάτητα.

Όσο ήμασταν στο Σίντζο έβλεπα ουρές ανθρώπων με εγκαύματα να παραπατούν, μα η εικόνα τους με έκανε να κλαίω, οπότε έκλεινα τα μάτια μου για να μην τους κοιτάω.

● Στο δρόμο για το πατρικό μου σπίτι στο Γιαμαγκούτσι
Μετά από τρεις ημέρες τα τρένα άρχισαν να λειτουργούν. Στη συνέχεια, ο σύζυγός μου, η κόρη μου και εγώ μπήκαμε σε ένα γεμάτο τρένο από το σταθμό Γιοκογκάγουα ως το Κογκούσι του νομού Γιαμαγκούτσι, όπου ζούσαν οι γονείς μου. Τελικά φτάσαμε, και αρχίσαμε να περτατάμε μέχρι το σπίτι τους. Στο δρόμο, οι κάτοικοι έβλεπαν την άθλια κατάστασή μας, καθώς περνάγαμε μέσα στην πόλη και ρωτούσαν «Τι έγινε, τι συνέβη;» Ήταν μικρή πόλη, οπότε μας ήξεραν όλοι. Εγώ απλά έμενα σιωπηλή, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, μέχρι που φτάσαμε στο πατρικό μου.

Από εκείνο το βράδυ, σκεπτόμενη ότι είχα εγκαταλείψει τη μεγαλύτερή μας κόρη και είχα σωθεί η ίδια, έπαψα να κοιμάμαι τις νύχτες. Ανησυχώντας ότι θα μπορούσα ακόμα και να αυτοκτονήσω, η μεγαλύτερή μου αδελφή κι η μητέρα μου κοιμόνταν και οι δύο στο πλευρό μου. Έβγαινα ήσυχα κάθε νύχτα από το σπίτι και ούρλιαζα « Συγχώρεσέ με, συγχώρεσέ με, συγχώρεσε μια τέτοια μητέρα» Ενώ ήμουν στο Γιαμαγκούτσι ο σύζυγός μου επέστρεψε στη Χιροσίμα, αναζητώντας τα λείψανα της μεγαλύτερής μας κόρης.

Εξακολουθούσα να μη έχω γάλα, έτσι η μητέρα μου πήγαινε σε γείτονες με βρέφη και ζήταγε γάλα. Μου είπε «Έχεις χτυπήσει το πόδι σου και είσαι στο κρεββάτι με μωρό παιδί, μπορείς να μείνεις εδώ για να ξεκουραστείς και να αναρρώσεις» Έμεινα σχεδόν ένα χρόνο στο σπίτι των γονιών μου. Ακόμη και σήμερα το πρόβλημα στο πόδι μου εξακολθέι να υπάρχει.

● Ο θάνατος της δεύτερής μας κόρης
Σε λιγότερο από ένα χρόνο από τότε που πήγαμε στο Γιαμαγκούτσι, επιστρέψαμε στη Χιροσίμα. Νοικιάσαμε ένα σπίτι κοντά στο αρχικό μας σπίτι στην Γιοκογκάγουα.

Ο σύζυγός μου πήγαινε τη δεύτερή μας κόρη στα δημόσια λουτρά, αλλά μια μέρα την κοίταξε κάποιος και είπε «Φαίνεται λίγο πρησμένη στην πλάτη, δεν νομίζετε;» Νομίζοντας ότι ίσως να είχε χτυπήσει την πλάτη της κατά το βομβαρδισμό, την πήγαμε σε νοσοκομείο. Όταν την εξέτασαν βρήκαν πως τέσσερα οστά της σπονδυλικής της στήλης πυορροούσαν. Για άλλη μια φορά πήγαμε την κόρη μας στο σπίτι των γονιών μου στο Γιαμαγκούτσι, αλλά ύστερα από λίγα χρόνια άρχισε να μας αναζητά λέγοντας «Μπαμπά, μαμά», και έτσι την πήραμε πίσω στη Χιροσίμα και την βάλαμε στο νοσοκομείο. Δυσκολευτήκαμε με το κόστος της νοσηλείας και μας βοήθησε η μητέρα μου. Τελικά την πήραμε σπίτι μας επειδή δεν μπορούσαμε πλέον να πληρώνουμε το νοσοκομείο, αλλά το 1952 απεβίωσε.

● Ελπίδα για ειρήνη
Δεν θέλω πια πολέμους. Εύχομαι ο κόσμος να γίνει μία κοινωνία όπου θα ενώσουμε τα χέρια ο ένας με τον άλλο. Αν θα μπορούσαμε να ζούμε κάθε μέρα με αλληλοσεβασμό, νομίζω ότι θα υπήρχε ευτυχία.